Ιδιότητες του Μαχητή-Αποφασιστηκότητα

  Ας αρχίσουμε με τις ιδιότητες που πρέπει να υιοθετήσουμε για την μάχη.

Πρώτη ιδιότητα: αποφασιστικότητα…

Χμμμ… νομίζεις πως αυτή η λέξη πρέπει να είναι συνώνυμη του θάρρους; ΛΑΘΟΣ! Θαρραλέος λέγεσαι όταν ρίχτεις στην μάχη και όχι όταν αποφασίσεις πως πρέπει να παλέψεις. Είναι όμως επίσης σοβαρή και μεγάλη λέξη όπως το θάρρος, από εδώ θα αρχίσουν όλα αυτή είναι η στιγμή που θα ζυγίσεις τα πράγματα , θα δεις τι είσαι τι θες να γίνεις τι θες να χάσεις, αλλά επειδή θέλουμε νικητές θα δώσουμε περισσότερη σημασία σε αυτό που θα κερδίσεις.

    Βασική προϋπόθεση για να αποκτήσεις αυτή την ιδιότητα είναι να σταματήσεις την μαλακία: "δεν ξέρω τι θέλω!" Φυσικά και ξέρεις τι θες κουκλίτσα μου! Να είσαι ευτυχισμένη,ευτυχισμένη και δυνατή.Για να το κάνεις αυτό πρέπει να πάρεις μια απόφαση! Άλλα φυσικά πρέπει να πάρεις την σωστή απόφαση,πως θα την αναγνωρίσεις; Με την λογική! Για παράδειγμα: δεν θέλω να κάνω σχέση επειδή πληγώνομαι… Αλλά είναι κάποιος που βλέπω την διαφορετικότητα του. Βλέπω πως είναι μοναδικός, ξεχωρίζει και προσπαθεί. Δεν μπορώ όμως να κάνω  κάτι γιατί κλειδώνομαι στο ”δεν ξέρω τι θέλω” . Μπράβο βούρλο, μόλις έχασες την ευκαιρία να γίνεις ευτυχισμένη .. κοπέλα  μου είσαι βλαμμένη;;;; Βρίσκεις κάτι το ξεχωριστό και δεν το αρπάζεις από τα μαλλιά να το σύρεις στην  σπηλιά σου; Που είναι τα ζωώδη ένστικτα σου::

    Λογική λοιπον… Στιριζεται σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε στατιστικές. Μην μου πει κανένας μαλάκας ότι οι στατιστικές στηρίζονται στην λογική..η στατιστική λέει πως ένας παίκτης έχει ποσοστό επιτυχίας δυο γκολ ανα ματς, αυτό σημαίνει πως σήμερα που έμαθε πως η γυναίκα του τον κερατώνει ότι θα βάλει δυο γκολ; ΟΧΙ! Πως κατέληξα από τις ιδιότητες του πολεμιστή να σας αναλύω την στατιστική anyway........!
    Λογική είπαμε το πρώτο συστατικό της σωστής απόφασης.

    Το δεύτερο που και θέλει περισσότερη προσοχή είναι το ένστικτο, προσοχή χρησιμοποιείστε το όταν ξέρετε να αναγνωρίζεται τα “σημάδια” που σας το προκαλούν, αν όχι διαβάστε τον αλχημιστή του P.Coelho  γιατί είναι και ο αρμόδιος....

     Μαλακα μου οκ το καταλαβαίνω με τις γκόμενες δεν τα πας καλά και το κέρατο σου έχει γίνει συνήθεια. Αλλά ρε πουλάκι,μου βγαίνεις έξω και βλέπεις μια τύπισσα η οποία σου ξυπνάει το ένστικτο του Ρωμαίο και Κ. Γκουσγκούνη ταυτόχρονα ( γκόμενα σκάσε εσύ!!!  Με εγκεφαλική καυλα ή γκαυλα για τους φίλους Θεσσαλονικείς)γιατί δεν πας να της μιλήσεις; Την απόρριψη, δεν την φοβάσαι… φοβάσαι όμως μήπως σε κερατώσει και αυτή και πέσεις στα πατώματα. Αν μαλακα μου τις προηγούμενες γκόμενες σου τις είχες επιλέξει έτσι, από ένστικτο, δεν θα ήσουν τόσο κερατάς. ( εντάξει και αν δεν ήσουν τόσο μαλακας) Σήκω λοιπόν χαλβά και μίλησε της πριν χαθεί και δεν την ξανά δεις!

      Λογική και ένστικτο λοιπόν, μας δίνουν την σωστή απόφαση. Απόφαση για να ξεκινήσουμε επανάσταση και όχι από τον καναπέ μας αυτή την φορά. Θα κλείσω πάλι με ένα τραγούδι see you next time!

                                                                                                             Ευχαριστώ την Ειρήνη που ήταν πλάι μου στις μάχες!

Σχολικός Εκφοβισμός. Κι όμως υπάρχει! (β' μέρος)

     Στο α' μέρος του άρθρου ασχοληθήκαμε με το τι είναι σχολικός εκφοβισμός, τα είδη του, τα χαρακτηριστικά του παιδιού-θύτη και παιδιού-θύματος, αλλά και τις συνέπειες που μπορεί να έχει και στις δυο πλευρές αυτό το φαινόμενο, κλείνοντας με ορισμένα σημάδια που μπορεί να υποδεικνύουν ότι ένα παιδί εκφοβίζεται. Στο β' μέρος θα αναφερθώ στο ρόλο του περιβάλλοντος, τόσο του σχολικού, όσο και του οικογενειακού στην αντιμετώπιση περιστατικών ενδοσχολικής βίας. 

ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

    Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν περιορίζεται στη δυαδική σχέση θύτη- θύματος, αλλά συμπεριλαμβάνει και ολόκληρη τη σχολική κοινότητα. Αρχικά, ο κύκλος της ενδοσχολικής βίας περικλείει όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου, οι οποίοι χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες, ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν (συνειδητά ή ασυνείδητα):

1. Οι βοηθοί, οπαδοί ή μπράβοι, οι οποίοι έχουν θετική στάση και ενεργή συμμετοχή, χωρίς να παίρνουν πρωτοβουλίες,
2. οι ενισχυτές ή παθητικοί θύτες που ενθαρρύνουν τον εκφοβισμό χωρίς να συμμετέχουν ενεργά,
3. οι δυνητικοί θύτες που πρόσκεινται θετικά στην εμφάνιση τέτοιων επεισοδίων αλλά δεν το φανερώνουν,
4. οι αμέτοχοι θεατές οι οποίοι δεν παίρνουν θέση,
5. οι εν δυνάμει υπερασπιστές, που δεν εγκρίνουν τη χρήση βίας, αλλά δεν κάνουν κάτι για να το σταματήσουν,
6. και τέλος, οι υπερασπιστές του θύματος που προσπαθούν να βοηθήσουν το παιδί που εκφοβίζεται.

    Αυτός είναι ο λεγόμενος κύκλος του εκφοβισμού, ο οποίος δυστυχώς σπάει δύσκολα. Το παιδί, οποιονδήποτε ρόλο κι αν έχει στην ιστορία, σπάνια αποφασίζει να γίνει το "καρφί" και να μιλήσει σε κάποιον ενήλικα για ότι συμβαίνει. Το ιδανικό θα ήταν ο δάσκαλος/ ο εκπαιδευτικός της τάξης να είναι προσιτός στα παιδιά, ευαίσθητος, και να έχει δημιουργήσει ένα κλίμα τέτοιο, που τα παιδιά να του έχουν εμπιστοσύνη και να νιώθουν ασφάλεια να του μιλάνε για ότι τα απασχολεί. Πέραν τούτου, υπάρχουν κάποιες πρώτες κινήσεις που πρέπει να κάνει όταν γίνει γνώστης ενός τέτοιου περιστατικού:

• Παροχή υποστήριξης και ασφάλειας στο παιδί που ομολόγησε
• Διαβεβαίωση ότι η πράξη του δεν είναι λάθος
• Εξακρίβωση του προβλήματος
• Εξέταση των διαφορετικών πλευρών του γεγονότος
• Ομαδική επίλυση του προβλήματος
• Δήλωση μη ανοχής τέτοιων περιστατικών
• žΔέσμευση για μη επανάληψη της συμπεριφοράς
• žΠροειδοποίηση παρακολούθησης και συνεπειών επανάληψης.

    Επειδή όμως η πρόληψη είναι καλύτερη απ' τη θεραπεία, υπάρχουν ενέργειες που μπορούν να δράσουν ως προστατευτικοί παράγοντες στην εμφάνιση βίας στη σχολική κοινότητα. Επιγραμματικά λοιπόν, ο ρόλος των δασκάλων σε επίπεδο πρόληψης μπορεί να εμπεριέχει τα εξής:

• ž      Θετική επίδραση με μαθητές (επιβράβευση προσπάθειας και όχι μόνο της επιτυχίας)
• ž      Δημιουργία θετικού κλίματος (συνεργατική μάθηση ανά ομαδούλες)
• ž      Ομαδικές δραστηριότητες εντός και εκτός σχολείου
• ž      Μέθοδοι ενεργούς συμμετοχής των παιδιών (συζήτηση, παιχνίδι ρόλων)
• ž      Βιωματική προσέγγιση (απόκτηση δεξιοτήτων, αλληλοδιδακτικήπροσέγγιση)
•       Συνεργασία με εξειδικευμένους επαγγελματίες/ φορείς
• ž      Οργάνωση προγράμματος προαγωγής και αγωγής υγείας που περιλαμβάνει ενότητες όπως:
•       τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός
•       μορφές σχολικού εκφοβισμού
•       προφίλ δράστη/ θύματος
•       αντιμετώπιση
•       διαχείριση συναισθημάτων

        ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

             Από την πρώτη στιγμή που οι γονείς μάθουν, ή έστω υποπτεύονται ότι το παιδί έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού, χρειάζεται να προβούν στις εξής ενέργειες:

1.        Να έρθουν σε άμεση επικοινωνία με το σχολείο και να επιμείνουν έως ότου διαλευκανθεί η υποψία ή δοθεί λύση στο περιστατικό.
2.        Αν κρίνουν πως οι υποψίες ή η ομολογία του παιδιού είναι αληθής, ενώ το σχολείο διστάζει να τις πιστέψει ή αρνείται να πάρει μέτρα, χρειάζεται να απευθυνθούν σε φορέα ανώτερο του σχολείου μέχρι να εισακουστούν.
3.        Φυσικά πρέπει να παρέχουν συνεχή στήριξη στο παιδί τους, να το ακούν σε ότι έχει να πει, να το διαβεβαιώνουν πως το ότι τους το είπε ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει και ότι όλοι αξίζουν σεβασμό και όχι να τους φέρονται βίαια (πολλά παιδιά νιώθουν ενοχές ότι προκάλεσαν τη βία, ή ότι "κάρφωσαν" συμμαθητή τους).
4.        Να συμβάλλουν στην καλύτερη κοινωνική προσαρμογή του παιδιού, μιας και συνήθως επιλέγονται ως στόχοι παιδιά μοναχικά, χωρίς πολλούς φίλους. Για παράδειγμα:

•        να βοηθήσουν το παιδί να καλλιεργήσει τα ταλέντα του,
•        να το ενθαρρύνουν να ξεκινήσει αθλητισμό, και ακόμα καλύτερα
•        να επιλέξει σε ομαδικά αγωνίσματα.

            Η ενασχόληση με κάτι που πραγματικά ενδιαφέρει και στο οποίο πιθανότατα θα είναι 

        καλό το παιδί θα βελτιώσει την αυτοπεποίθησή του, ενώ η άθληση, και ακόμα καλύτερα το ομαδικό άθλημα, θα βελτιώσει τη σωματική του διάπλαση, την αυτοεικόνα του, το πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητας, όπως και τις κοινωνικές του επαφές. Έτσι, το παιδί δημιουργεί ένα "δίχτυ προστασίας" που περιλαμβάνει τόσο έναν πιο "δυνατό" εαυτό, όσο και ένα πιο δυνατό δίκτυο εξωτερικής υποστήριξης. Φυσικά οι γονείς είναι αναγκαίο να στηρίζουν διαρκώς το παιδί στις προσπάθειές του, να ενθαρρύνουν νέες κοινωνικές επαφές και να αποφεύγουν να τηρούν υπερ-προστατευτική στάση.
    Όσον αφορά τους γονείς που μαθαίνουν πως το παιδί τους εκφοβίζει συμμαθητές του, και αυτοί χρειάζεται να ενημερωθούν λεπτομερώς από το σχολείο και να βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με τον δάσκαλο/ τη δασκάλα. Η στάση τους προς το παιδί πρέπει να είναι πολύ σταθερή, με την έννοια ότι είναι αναγκαίο να θεσπιστούν ξεκάθαροι κανόνες και όρια μέσα στην οικογένεια οι οποίοι να τηρούνται συνέχεια και απ' τις δυο μεριές, και παράλληλα να είναι σαφές πως τυχόν ζαβολιές θα ακολουθούνται πάντα από τις ανάλογες συνέπειες. Ταυτόχρονα, οι γονείς μπορούν να γίνουν ένα θετικό πρότυπο για το παιδί με το να συμπεριφέρονται όπως θα ήθελαν τα παιδιά τους να συμπεριφέρονται και φυσικά να αποφεύγουν να ενθαρρύνουν ή να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μορφή βίας μέσα στο σπίτι, αλλά και εκτός.
    Η βία μόνο βία θα γεννήσει..Επομένως, αν θέλουμε τα παιδιά μας να μην έχουν καμία σχέση με τέτοιου είδους φαινόμενα, χρειάζεται εμείς οι ίδιοι να τα καταδικάζουμε και να είμαστε υγιή μοντέλα μίμησης γι' αυτά. Και για να γίνω πιο σαφής... να τι εννοώ!     

1. 
   
   Ειρήνη Κανονίδου
   Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
   MSc in Counseling and Psychology
   Αλιβέρι, Εύβοια
   Τηλ. επικοινωνίας: 2223024737 begin_of_the_skype_highlighting            2223024737      end_of_the_skype_highlighting

Σχολικός Εκφοβισμός. Κι όμως υπάρχει! (α' μέρος)

    Με αφορμή τα όσα έγιναν πριν λίγο καιρό σε σχολείο της Αμερικής, που ομολογώ πως με φόβισαν (αν και έχω τελειώσει χρόνια το σχολείο), αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για το φαινόμενο της βίας στα σχολεία. Δεν γνωρίζω εάν η τραγωδία στις ΗΠΑ προκλήθηκε από ένα παιδί που έχει βιώσει τον σχολικό εκφοβισμό, θα μπορούσε όμως! Θα σας φαινόταν περίεργο αν ακούγατε πως αυτό που όπλισε το χέρι του μαθητή ήταν οι κοροϊδίες, η απόρριψη, το ξύλο, ή ακόμα και η σεξουαλική παρενόχληση κάποιου ή κάποιων συμμαθητών του; Ή, απ' την άλλη, η επίθεση με όπλο θα ήταν απρόσμενη εξέλιξη για ένα παιδί που εκφοβίζει τους συνομηλίκους του, που έχει μεγαλώσει σε ένα βίαιο ή χωρίς όρια περιβάλλον, ή που οι ζαβολιές του δεν έχουν καμία συνέπεια; Επειδή λοιπόν όλα είναι πιθανά, θα ήθελα να σας προσκαλέσω να δούμε από πιο κοντά τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός.
     <<Ο σχολικός εκφοβισμός ορίζεται ως μια επιθετική, εμπρόθετη πράξη ή συμπεριφορά, μια συστηματική κατάχρηση εξουσίας που εκδηλώνεται από ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων σε επαναλαμβανόμενη βάση ενάντια σε ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί εύκολα τον εαυτό του >>. Όπως αναφέρεται και στον ορισμό, προκειμένου να χαρακτηριστεί μια επιθετική πράξη ως σχολικός εκφοβισμός είναι απαραίτητη η παρουσία τριών στοιχείων: της πρόθεσης εκ μέρους του δράστη, της επανάληψης και της ανισότητας, είτε στον αριθμό, είτε στη δύναμη. Τα είδη του σχολικού εκφοβισμού είναι:

• Άμεσος ή σωματικός
• Έμμεσος ή κοινωνικός 
• Λεκτικός 
• Οπτικός 
• Εκβιασμός
• Σεξουαλικός
• Ρατσιστικός
• Ηλεκτρονικός

    Σ' αυτό το σημείο θεωρώ χρήσιμο να αναφέρω ότι οι επιστημονικές έρευνες στο συγκεκριμένο πεδίο "προτείνουν" διάφορα ψυχολογικά και κοινωνικά προφίλ τόσο για τα παιδιά- θύτες (αυτά που εκφοβίζουν), όσο και για τα παιδιά- θύματα του εκφοβισμού. Τα προφίλ αυτά δεν είναι παρά τάσεις, χαρακτηριστικά που φαίνεται πως είναι κοινά σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται με κλειστά τα μάτια. Πχ., αν το παιδί μου ή ο μαθητής μου έχει χαρακτηριστικά ή συμπεριφορές είτε θύτη είτε θύματος, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εκφοβίζει ή εκφοβίζεται αντίστοιχα. Οι έρευνες είναι ένα χρήσιμο ε ρ γ α λ ε ί ο, και η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται χωρίς προκαταλήψεις. Ωστόσο, προτείνω να δούμε κάποια συμπεράσματα ερευνών πάνω στον σχολικό εκφοβισμό.
    Όσον αφορά τα παιδιά που εκφοβίζουν συμμαθητές τους, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αγόρια, λιγότερο συχνά μικτές φυλετικά ομάδες και πιο σπάνια κορίτσια. Επιλέγουν να πειράζουν συνομηλίκους ή πιο νεαρά από αυτούς παιδιά, με μικρότερη σωματική διάπλαση από τα ίδια. Η συμπεριφορά τους μπορεί να κατευθύνεται και προς συνομηλίκους, αλλά και προς ενήλικες. Έχουν θετική στάση απέναντι στη βία, χαρακτηρίζονται ως παιδιά παρορμητικά, με χαμηλή ενσυναίσθηση, θετική αυτοεικόνα, ζωηρά και με χαμηλές σχολικές επιδόσεις. Συνήθως δυσκολεύονται να διακρίνουν τη διεκδικητικότητα από την επιθετικότητα, επιθυμούν να υποτάσσουν και να ελέγχουν, ενώ αντλούν ικανοποίηση, κύρος και υλικά οφέλη με το να βλάπτουν τους άλλους. Το γεγονός ότι έχουν αναπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες, χαμηλά επίπεδα άγχους και το ότι περιβάλλονται από μια ''κλίκα'' τους δίνει την εικόνα του δημοφιλούς παιδιού, και σίγουρα πιο δημοφιλούς από το παιδί που εκφοβίζουν. Παρ' όλ' αυτά, διακατέχονται από αισθήματα ανεπάρκειας, χαμηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλό πνεύμα συνεργασίας. 
    Απ' την άλλη μεριά, τα παιδιά που εκφοβίζονται, ή αλλιώς που πέφτουν θύματα σχολικού εκφοβισμού, συνήθως αναφέρονται στη βιβλιογραφία ως ντροπαλά, ήσυχα, μοναχικά παιδιά που απολαμβάνουν το σχολείο λιγότερο από τους συμμαθητές τους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι ανασφάλειες, η αρνητική αυτοεικόνα, σε συνδυασμό με ελλιπείς κοινωνικές δεξιότητες, χαμηλό πνεύμα συνεργασίας και χαμηλά επίπεδα διεκδικητικότητας έχουν σαν αποτέλεσμα τα θύματα της ενδοσχολικής βίας να έχουν λίγους ή καθόλου φίλους και πολύ χαμηλή δημοτικότητα ανάμεσα στους συμμαθητές του. Η συνήθης αντίδρασή τους στις δυσκολίες είναι το κλάμα, διατηρούν αρνητική στάση απέναντι στη βία, ενώ ήδη από βρεφική ηλικία ήταν φανερά επιφυλακτικά και ευαίσθητα. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε ότι συχνά είναι πιο αδύναμα απ' τους συνομηλίκους τους ή ξεχωρίζουν από το σύνολο λόγω της διαφορετικότητάς τους (ειδικές ανάγκες, μαθησιακές δυσκολίες ή αντίθετα εξαιρετικές ικανότητες, αλλοδαποί), γίνεται πιο ξεκάθαρο γιατί αποτελούν εύκολους στόχους προς πείραγμα, ή και κάτι σοβαρότερο.
   Οι συνέπειες για ένα παιδί που εμπλέκεται σε επεισόδια βίας στο σχολείο, είτε ως δράστης, είτε ως θύμα, μπορεί να είναι από σοβαρές έως καταστροφικές για τη μετέπειτα ζωή του. Ενδεικτικά, ένα παιδί που εκφοβίζεται μπορεί να εμφανίσει:

• žΣωματικό πόνο/ τραύματα
• Αίσθηση δυσφορίας
• Θλίψη
• Υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης- άγχους- μοναξιάς
• Ψυχοσωματικά συμπτώματα (ενούρηση, στομαχόπονος, εφιάλτες, κρίσεις πανικού)
• Μείωση αυτοπεποίθησης – αυτοεκτίμησης
• Μείωση συγκέντρωσης
• Χειρότερη σχολική επίδοση
• Σχολική άρνηση- σχολική φοβία

Ως ενήλικες, τα παιδιά αυτά είναι πιο επιρρεπή στην κατάθλιψη, με αυξημένες πιθανότητες να συμπεριφέρονται πλέον και οι ίδιοι βίαια. Όσο για τα παιδιά που εκφοβίζουν, όταν φτάνουν στην εφηβεία φαίνεται πως έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες για παραβατική/ αντικοινωνική συμπεριφορά και για την εμφάνιση υψηλών επιπέδων κατάθλιψης και άγχους. Στην ενήλικη ζωή δε, τείνουν να χρησιμοποιούν τακτικές εκφοβισμού, βίας και επιθετικότητας, έχουν τάση προς την εγκληματικότητα και συνήθως ανατρέφουν και επιθετικά παιδιά.
    Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως στόχος του άρθρου δεν είναι η τρομοκράτηση, αλλά η αφύπνιση. Αν το παιδί ή ένας μαθητής μας είναι ζωηρός και ένας άλλος υπερβολικά ήσυχος, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα εξελιχθεί σε παιδί που εκφοβίζει ή εκφοβίζεται. Είναι όμως πολύ σημαντικό να είμαστε σε εγρήγορση και να γνωρίζουμε τι εστί σχολικός εκφοβισμός, μιας και η πρόληψη είναι καλύτερη απ' τη θεραπεία. Και γι' αυτό στο τέλος παραθέτω κάποιες ενδείξεις που μπορούν να μας ''μαρτυρήσουν'' πως κάτι δεν πάει καλά...  
Το παιδί ΜΠΟΡΕΙ να είναι θύμα εκφοβισμού όταν…                     

v  Δεν θέλει να πάει στο σχολείο

v  Φοβάται να περπατήσει μόνο του προς το σχολείο

v  Παρακαλάει να πάει στο σχολείο με αυτοκίνητο

v  Απουσιάζει αδικαιολόγητα από το σχολείο

v  Το σκάει από το σπίτι ή το σχολείο, απειλεί ή αποπειράται να αυτοκτονήσει

v  Χάνονται ή καταστρέφονται συχνά τα προσωπικά του αντικείμενα

v  Ζητά παράλογα χαρτζιλίκι ή κλέβει χρήματα

v  Χάνει συχνά το χαρτζιλίκι του

v  Έχει αδικαιολόγητες μελανιές ή πληγές

v  Επιστρέφει συχνά στο σπίτι πεινασμένο γιατί κάποιοι πήραν το φαγητό του

v  Γίνεται νευρικό, απομονώνεται ή χάνει την αυτοπεποίθησή του

v  Αρχίζει να ψευδίζει

v  Αλλάζει χωρίς λόγο την καθημερινή ρουτίνα του

v  Φοβάται να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο ή το κινητό τηλέφωνο

v  Έχει εφιάλτες ή κλαίει αδικαιολόγητα το βράδυ

v  Νιώθει άρρωστο το πρωί

v  Μειώνεται αδικαιολόγητα η σχολική του απόδοση

v  Επιστρέφει συχνά στο σπίτι με σχισμένα ρούχα ή βιβλία

v  Γίνεται ξαφνικά αδικαιολόγητα επιθετικό ή απαιτητικό

v  Φέρεται ξαφνικά άσχημα σε άλλα παιδιά ή τα αδέλφια του

v  Αρνείται να φάει

v  Φοβάται να πει τι το απασχολεί

v  Δίνει απίθανες δικαιολογίες


    Στο β' μέρος του άρθρου θα επεκταθούμε στο ρόλο του δάσκαλου/ εκπαιδευτικού,
αλλά και της οικογένειας στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού. Δυστυχώς, η 
βιβλιογραφία του φαινομένου είναι τεράστια.... (συνεχίζεται)

Ειρήνη Κανονίδου
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
MSc in Counseling and Psychology
Αλιβέρι, Εύβοια
Τηλ. επικοινωνίας: 2223024737 begin_of_the_skype_highlighting            2223024737      end_of_the_skype_highlighting 

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ COELHO PAULO/ΚΟΕΛΟ ΠΑΟΥΛΟ

'Ένας νεαρός Ισπανός βοσκός, ο Σαντιάγο, αποφασίζει ν' αναζητήσει τη μοίρα του. Η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει στη Σαχάρα και τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Στο ταξίδι του θα γνωρίσει σοφούς βασιλιάδες και αλχημιστές. Ακολουθώντας τα σημάδια της μοίρας, θα συναντήσει μυστηριώδεις ανθρώπους και θα 'ρθει αντιμέτωπος με παράξενες καταστάσεις. 'Έτσι θα του τεθούν τα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης, που θα τον αλλάξουν για πάντα. Θ' ανακαλύψει όμως ότι, όταν μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο παρόν, τότε είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. 'Όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για τον Αλχημιστή, «το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο». Μέσα απ' αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο, όπου συναντιέται ο μυστικισμός του Μεσαίωνα με το τραγούδι της ερήμου, ο Κοέλο μάς ανοίγει το παλιό μονοπάτι για τη γνώση του κόσμου: αυτό που περνά από την καρδιά.    

Εσείς κοιμάστε?????

Στην ελληνική μυθολογία ο Ύπνος ήταν ένας θεός, στην αληθινή όμως πραγματικότητα ο Ύπνος δεν είναι μία απλή παθητική κατάσταση της καθημερινής μας ζωής χωρίς ενεργό δραστηριότητα, αλλά η πιο απαραίτητη, αναγκαία και χρήσιμη κατάσταση στην οποία εισέρχεται το νευρικό μας σύστημα. Ο Ύπνος επηρεάζει τις καθημερινές μας δραστηριότητες, τις λειτουργικές μας ικανότητες όπως και την σωματική και ψυχική μας υγεία σε υπέρτατο βαθμό.

Εσείς κοιμάστε?????

Για σκεφτείτε περιόδους, μήνες, νύχτες ολόκληρες που ήταν αδύνατο και τρομερά επίπονο  να «κλείσετε μάτι»!!!!!
Ένα από τα πιο συχνά ενοχλήματα που αναφέρουν οι ασθενείς είναι οι Διαταραχές του Ύπνου με την Αϋπνία να αναφέρεται πάντοτε πρώτη. Ένα φυσιολογικό άτομο χρειάζεται περίπου 7,5 ώρες ύπνου τη νύχτα, αν και ορισμένα άτομα χρειάζονται περισσότερο κι άλλα λιγότερο για να νιώσουν ότι ξεκουράστηκαν. Τα νεότερα άτομα απαιτούν περισσότερο ύπνο απ’ τα πιο ηλικιωμένα. Όσο πιο πολύ ένα άτομο έχει μείνει ξύπνιο τόσο πιο γρήγορα το παίρνει ο ύπνος.
Οι πιο συχνές διαταραχές ψυχολογικής κατά κύριο λόγω φύσεώς που γίνονται φανερές μέσα από αυτοαναφορές τις αποτελούν οι: Διαταραχές του Ύπνου. Δύο βασικές κατηγορίες Διαταραχών Ύπνου: Οι Δυσυπνοίες, που οφείλονται σε ανωμαλία στους μηχανισμούς που φέρνουν τον ύπνο κι ανωμαλία στην ποσότητα και την ποιότητα του ύπνου και οι Παραυπνοίες, διαταραχές που χαρακτηρίζονται από κάποια ανώμαλα γεγονότα που συμβαίνουν κατά τον ύπνο κι οφείλονται σε ενεργοποίηση του αυτόνομου νευρικού συστήματος, του κινητικού συστήματος ή των γνωστικών λειτουργιών σε ακατάλληλο χρόνο δηλαδή στον Ύπνο.
Στην κατηγορία των Δυσπνοιών ξεχωρίζει η Πρωτοπαθής Αϋπνία, η δυσκολία του ατόμου να κοιμηθεί ή να διατηρήσει τον ύπνο του ή ακόμη το να έχει ύπνο που δεν ξεκουράζει για τουλάχιστον 1 μήνα που να μην οφείλεται σε άλλη διαταραχή ή γενικότερη αιτία. Τα άτομα αυτά είναι αγχώδη και στενάχωρα, ευερέθιστα κι έχουν δυσκολία στη συγκέντρωση κι αίσθημα κόπωσης κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πολλά άτομα χρησιμοποιούν αλκοόλ, υπνωτικά ή αγχολυτικά για να καταφέρουν να κοιμηθούν και να ανακουφιστούν από το άγχος και καφεΐνη ή άλλα διεγερτικά για να καταπολεμηθεί η κόπωση. Η αϋπνία είναι πιο συχνή στους ηλικιωμένους και στις γυναίκες και τυπικά αρχίζει στη νεαρή ενήλικη ζωή ή στη μέση ηλικία. Σπάνια αρχίζει στη παιδική ηλικία. Σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της αϋπνίας έχουν οι αρνητικές σκέψεις και το αρνητικό conditioning  για τον ύπνο, μετά την παρέλευση του στρες ή της σωματικής και ψυχικής αρρώστιας που προκάλεσαν την αϋπνία, το άτομο παραμένει σε αυξημένη διέγερση, φοβάται ότι δε θα κοιμηθεί ή ότι δε θα το ξεπεράσει, ότι δεν θα ξανακοιμηθεί αν ξυπνήσει κλπ. Η Πρωτοπαθής Υπερυπνία ,είναι ακόμα μία μορφή αϋπνίας και χαρακτηρίζεται από υπερβολική υπνηλία για τουλάχιστον 1 μήνα που δεν οφείλεται σε άλλη διαταραχή ή γενικότερη αιτία. Η υπερυπνία εκδηλώνεται είτε ως παρατεταμένος ύπνος τη νύχτα είτε ως επεισόδια ύπνου την ημέρα. Το άτομο κοιμάται πολύ τη νύχτα και την ημέρα δείχνει έντονη υπνηλία και παίρνει ένα δύο υπνάκους που διαρκούν περισσότερο από μια ώρα. Η Πρωτοπαθής υπερυπνία ξεκινά μεταξύ 15-20 ετών και συνήθως έχει χρόνια πορεία. Η Ναρκοληψία, είναι μία ασυνήθιστη κατάσταση κατά την οποία το άτομο έχει επαναλαμβανόμενες ακαταμάχητες προσβολές ύπνου σε συνδυασμό με καταπληξία, την αιφνίδια αλλά αναστρέψιμη απώλεια μυϊκού τόνου που διαρκεί δευτερόλεπτα έως λεπτά και σπάνια μπορεί να φτάσει τη μισή ώρα και συνήθως εμφανίζεται σαν αντίδραση σε έντονα συναισθήματα όπως θυμός, γέλιο, έκπληξη. Εξαιτίας της καταπληξίας το άτομο μπορεί να σωριαστεί κάτω χωρίς να χάσει τις αισθήσεις του, να πέσει στα γόνατα ή απλώς να πέσει το σαγόνι του, τα βλέφαρα του το κεφάλι του ή τα χέρια του δίχως να γίνει αντιληπτό απ’ τους γύρω του. Η Διαταραχή του Ύπνου σχετιζόμενη με την αναπνοή, από την άλλη βασικό χαρακτηριστικό έχει τη διάσπαση του ύπνου που οδηγεί σε υπερβολική υπνηλία ή αυπνία εξαιτίας συχνών ξυπνημάτων την νύχτα λόγω ανωμαλίας της αναπνοής π.χ άπνοιας. Το άτομο έχει ανάγκη από ύπνο την διάρκεια της ημέρας λόγω της κακής ποιότητας του ύπνου του κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι ανωμαλίες της αναπνοής που σχετίζονται με τη διαταραχή είναι οι άπνοιες, οι υπόπνοιες (παθολογικά αργή ή επιπόλαια αναπνοή) και ο υποαερισμός (παθολογικά επίπεδα οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα). Η Διαταραχή του Κιρκαδιανού ρυθμού του ύπνου, είναι μια επίμονη ή επαναλαμβανόμενη διατάραξη του ύπνου που οφείλεται σε μη συνταίριασμα ανάμεσα στον εσωτερικό κιρκαδιανό ρυθμό ύπνου-εγρήγορσης του ατόμου και στις εξωτερικές απαιτήσεις στο πρόγραμμα του ύπνου του. Σαν αποτέλεσμα το άτομο παραπονείται για υπερβολική υπνηλία ή αϋπνία που του δημιουργεί λειτουργική έκπτωση. Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκει και το γνωστό Jet Lag.
Στην κατηγορία των Παραυπνιών, από την άλλη συναντούμε συχνότερα την Διαταραχή Εφιαλτών, διαταραχή που χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενους εφιάλτες που κάνουν το άτομο να ξυπνά από τον ύπνο του. Οι εφιάλτες είναι τρομακτικά όνειρα στα οποία το άτομο βιώνει ότι κινδυνεύει η ακεραιότητα του, η ασφάλεια του ή η αυτοεκτίμηση του. Κατά την αφύπνιση του απ’ τα τρομακτικά όνειρα το άτομο αποκτά γρήγορα διαύγεια και τον προσανατολισμό του και μπορεί να περιγράψει τον εφιάλτη με κάθε λεπτομέρεια. Στο ξύπνημα από τους εφιάλτες το άτομο νιώθει άγχος κι ανησυχία κι έχει ήπια σημεία διέγερσης του αυτόνομου νευρικού συστήματος( π. χ ιδρώτες, ταχυκαρδία, ταχύπνοια). Η Διαταραχή Ενυπνίου τρόμου, χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενους νυχτερινούς τρόμους ,δηλαδή απότομα ξυπνήματα από τον ύπνο που συνήθως αρχίζουν με μια κραυγή τρόμου ή έντονα κλάμματα. Οι ενύπνιοι αυτοί τρόμοι συνήθως συμβαίνουν στο πρώτο τρίτο της νύχτας, διαρκούν 1 έως 10 λεπτά και συνοδεύονται από έντονη διέγερση του αυτόνομου νευρικού συστήματος( π.χ. ταχυκαρδία, υπερπνοία , ιδρώτες , μυδρίαση , αύξηση του μυϊκού τόνου) από έντονο άγχος και φόβο. Σε ένα τυπικό επεισόδιο ,το άτομο ανακάθεται απότομα στο κρεββάτι του φωνάζοντας ή κλαίγοντας και με έντρομη έκφραση στο πρόσωπο .Στη διάρκεια του επεισοδίου είναι δύσκολο να ξυπνήσουμε ,να το ανακουφίσουμε και να συγκρατήσουμε το άτομο (π.χ αν προσπαθεί να φύγει) ,το οποίο μπορεί να τραυματισθεί ή να τραυματίσει άλλους αν προσπαθήσουν να το αναχαιτίσουν. Αν το άτομο ξυπνήσει μετά το επεισόδιο δεν μπορεί να θυμηθεί κάποιο όνειρο ή μπορεί να θυμηθεί μόνο αποσπασματικές απλές εικόνες κι όχι κάποια λεπτομερή ιστορία, είναι θολωμένο , αποπροσανατολισμένο για αρκετά λεπτά και γεμάτο τρόμο. Το επόμενο πρωί, όταν το άτομο ξυπνήσει έχει αμνησία για το επεισόδιο που συνήθως είναι ένα σε μία νύχτα. Η Διαταραχή Υπνοβασίας ,τελειώνοντας φαντάζομαι πως είναι μία κοινή στο άκουσμα διαταραχή σε όλους μας κυρίως διότι σαν εικόνα μέσα από τις ταινίες όλοι μας έχουμε γελάσει με τον κυριούλη με τον σκούφο που σηκώνεται τη νύχτα με απλωμένα τα χέρια και περπατάει! Βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής είναι πράγματι η έγερση από το κρεββάτι και το περπάτημα. Τα επεισόδια αυτά συμβαίνουν συνήθως κατά το πρώτο τρίτο της μείζονος περιόδου ύπνου. Κατά τη διάρκεια το άτομο έχει μειωμένη απαντητικότητα στις προσπάθειες των άλλων να επικοινωνήσουν μαζί του ή να το ξυπνήσουν και το πρόσωπο του είναι ανέκφραστο. Αν το άτομο ξυπνήσει από το επεισόδιο ή το επόμενο πρωί, έχει αμνησία για την υπνοβασία .Αν το άτομο ξυπνήσει από το επεισόδιο υπάρχει συνήθως μία βραχεία περίοδος σύγχυσης και δυσκολίας στον προσανατολισμό που γρήγορα όμως αποκαθίσταται. Τα  επεισόδια υπνοβασίας μπορεί να χαρακτηρίζονται από απλή ή κι από σύνθετη συμπεριφορά. Όσο κι αν σας ακούγεται περίεργο το άτομο μπορεί απλώς να κάθεται στο κρεββάτι του ή μπορεί να τσιμπά το σεντόνι ή την κουβέρτα << συγχυτικές  εγέρσεις >>ή πιο τυπικά να φεύγει από το κρεββάτι του να πηγαίνει σε άλλα δωμάτια, να κατεβαίνει σκάλες  ή και να ξεκλειδώνει την πόρτα και να βγαίνει έξω. Ακόμα μπορεί να χρησιμοποιεί την τουαλέτα, να φάει ή και να μιλά (με φτωχή άρθρωση), να χειριστεί μηχανήματα κ.ά.
Τα περισσότερα επεισόδια διαρκούν από αρκετά λεπτά μέχρι και μισή ώρα! Εξαιτίας των επεισοδίων υπνοβασίας τα άτομα μπορεί να αποφεύγουν κατασκηνώσεις, διακοπές, να κοιμηθούν με άλλα άτομα, να επισκεφθούν και να μείνουν σε φίλους, το ίδιο συμβαίνει και στα άτομα με νυχτερινούς τρόμους. Τα άτομα με υπνοβασία είναι επίσης πολύ επιρρεπή στους τραυματισμούς.
Σας τρόμαξα??? Κι όμως από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό πως ο ύπνος είναι λοιπόν μία ενεργητική διαδικασία στα πλαίσια του οποίου παρατηρούνται  λογιών λογιών  φαινόμενα …..Αν κι απαραίτητος λοιπόν δεν είναι για όλους μας μία τόσο εύκολη υπόθεση.. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από διαταραχές στον ύπνο συνήθως ντρέπονται να εκφράσουν το πρόβλημα τους, όπως άλλωστε κι άνθρωποι με άλλου είδους διαταραχές, αντιλαμβάνεστε άρα πόσο ανυπόφορη είναι μία τέτοια κατάσταση.. Αν γνωρίσετε λοιπόν έναν άνθρωπο με παρόμοιο πρόβλημα ή ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος αντιμετωπίζεις μία τέτοια κατάσταση μη διστάσεις να αναζητήσεις βοήθεια… Όλα θα γίνουν καλύτερα.. Ώρα να πάω  κι εγώ για ύπνο λοιπόν… Όνειρα γλυκά!
Εις το επανειδήν

Ορφανίδου Λιάνα

Αισιοδοξία και πως να καλλιεργείται

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι ζούνε καλύτερα, όπως αποδεικνύουν πολλές έρευνες. Και οι αισιόδοξοι γονείς μεγαλώνουν πιο ευτυχισμένα και ισορροπημένα παιδιά, λένε οι ειδικοί.
Κι αν δεν υπάρχουν κανόνες και… χαπάκια αισιοδοξίας για να τα πιούμε με τις χούφτες, πάντα θα υπάρχουν μερικά εγκεφαλικά τρικ που μπορούμε να υιοθετήσουμε για να νιώθουμε λίγο περισσότερη αισιοδοξία κάθε μέρα. Τι σημαίνει, όμως, αισιόδοξος άνθρωπος; Είναι αυτός που δεν αντιλαμβάνεται τις ευθύνες, τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας; Μάλλον όχι, γιατί τότε θα μιλούσαμε για κάποιον που ζει σε ένα άλλο κόσμο! Αισιοδοξία, όμως, είτε είμαστε γονείς είτε όχι, είναι να βλέπουμε τη θετική πλευρά της ζωής. Να πιστεύουμε πως έχουμε τα προσόντα για να πάει καλά μια επαγγελματική συνέντευξη και να μπούμε χαμογελαστές και με αυτοπεποίθηση στη συνάντηση με τον υπεύθυνο. Να πιστεύουμε πως η εγκυμοσύνη μας θα εξελιχθεί με τον καλύτερο τρόπο και όταν κλείνουμε τα μάτια να βλέπουμε ένα υγιές και ζωηρό μωράκι στην αγκαλιά μας. Να μην σκεφτόμαστε σκηνές πανικού όταν θα αφήσουμε για πρώτη φορά το μωρό μας στη γυναίκα, που θα το κρατάει για να επιστρέψουμε στη δουλειά. Να χαμογελάμε και να νιώθουμε πως έχουμε κάνει καλή δουλειά με το παιδί μας όταν ανοίξει τα φτερά του και ξεκινήσει για την πρώτη του βόλτα με φίλους, αντί να είμαστε όλη την ώρα καρφωμένες στο μπαλκόνι με το κινητό στο χέρι (επειδή η… περίπτωσή μου εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία οφείλω να ομολογήσω πως όλα αυτά δεν είναι εύκολα, ειδικά στην κοινωνία που ζούμε σήμερα).
Προπονηθείτε…
Χρειάζεται να κάνουμε ασκήσεις αισιοδοξίας και θετικής σκέψης για να μάθουμε να βλέπουμε τα θετικά στη ζωή μας, ακόμη και τις πιο ζόρικες στιγμές. Φυσικά, η αισιοδοξία είναι στοιχείο της προσωπικότητας του καθενός μας και καλλιεργείται, οπότε δεν είναι απλό να ξυπνήσουμε ένα πρωί έχοντας αποφασίσει πως από ’δώ και πέρα θα είμαστε πιο αισιόδοξοι. Μπορούμε, ωστόσο, με μικρές κινήσεις και αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, να προσπαθούμε ώστε κάθε μέρα να βρίσκουμε κάτι θετικό, ένα λόγο για να χαμογελάμε και να ατενίζουμε με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον.
Όλοι έχουμε ανάγκη την ελπίδα
Η αισιοδοξία είναι έμφυτη ή χρειάζεται εμείς να προσπαθήσουμε; Γίνεται αυτόματα ή απαιτείται συνειδητή προσπάθεια; Οι άνθρωποι είμαστε γενετικά εξοπλισμένοι ώστε να παράγουμε το φόβο, τη δυσπιστία και να αντιδρούμε ασυνείδητα σε καθετί αρνητικό. Η αιτία για αυτή τη γενετική μας προδιάθεση είναι για να εξασφαλιστεί όσο το δυνατό η επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Είμαστε προγραμματισμένοι να σκεφτόμαστε τους κινδύνους και τα αρνητικά, για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να τα προλάβουμε και να τα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία. Από την άλλη, η αισιοδοξία και η θέαση της θετικής πλευράς της ζωής δεν είναι στις έμφυτες προδιαγραφές μας. Αυτός είναι και ο λόγος που χρειάζεται συνειδητά να καλλιεργήσουμε την αισιοδοξία.
Μετά την καταιγίδα, ο ήλιος
Τα παιδιά, που βρίσκονται σε έναν κόσμο παραμορφωμένο από τον αρνητισμό των μεγάλων, χρειάζονται από τη μητέρα και όσους τα φροντίζουν μια διαπαιδαγώγηση που να περιλαμβάνει όλα τα βασικά στοιχεία της αισιοδοξίας, όπως πίστη, ελπίδα, προσδοκία. Έτσι, όταν ως μητέρες ζούμε προς αυτές τις αρχές τότε είναι επόμενο και το παιδί μας να μάθει την αισιοδοξία στη ζωή του. Τα παιδιά τρέφονται από την ψυχική παρουσία της μητέρας. Όταν λοιπόν τα φέρουμε κοντά σε μια θετική φιλοσοφία ζωής θα βοηθήσουμε ώστε να δημιουργηθεί μέσα τους ένας μηχανισμός προστασίας, ένα ισχυρό όπλο δύναμης, πολύτιμο για το παρόν αλλά και το μέλλον τους. Ο εγκέφαλος του παιδιού είναι απόλυτα εκτεθειμένος και ρουφά σαν σφουγγάρι. Άρα απορροφά εύκολα τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά μηνύματα. Σε αυτές τις μικρές ηλικίες έχουμε τη δυνατότητα να φυτέψουμε σπόρους αισιοδοξίας στον εγκέφαλο του παιδιού, να το εκπαιδεύσουμε να σκέφτεται και να ζει με θετικό τρόπο. Μέσα από το ρόλο μας ως μητέρες θα στηρίξουμε θετικά τον ψυχισμό των παιδιών μαθαίνοντάς τους ότι ύστερα από την καταιγίδα θα έρθει και πάλι ένας όμορφος λαμπερός ήλιος. Επιπλέον, η πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά -εφόσον βέβαια κάνουμε και απ’ τη μεριά μας τους σωστούς χειρισμούς- είναι από τα καλύτερα ψυχικά δώρα που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας σαν προστασία και δύναμη σε κάθε αντιξοότητα της ζωής.
Αισιοδοξία στην εποχή της κρίσης
Στη σημερινή εποχή που όλοι μας βιώνουμε μια γενική κρίση (οικονομική, αλλαγών, νοοτροπίας), συμβαίνει συχνά ως μητέρες, έστω και αν δεν το κάνουμε συνειδητά, να μεταφέρουμε την κρίση αυτή μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον και κατά συνέπεια στα παιδιά. Η εποχή απαιτεί μεγάλη εγρήγορση και εκπαίδευση από όλες τις μαμάδες ώστε να προφυλαχθούν τα παιδιά από αυτή την κρίση, μια κρίση αρνητισμού και τοξικότητας, που εισβάλλει μέσα στα σπίτια. Η αρνητική αυτή περίοδος μας ταλαιπωρεί αλλά συγχρόνως είναι και μία ευκαιρία να εξασκηθούμε στο να παραμείνουμε ψύχραιμες και θετικές και να ανακαλύψουμε τη δύναμη της αισιοδοξίας. Ας έχουμε στο νου μας πως η θετική σκέψη δεν είναι κάτι δεδομένο, αντίθετα, απ’ τη φύση μας έχουμε μια τάση στο αρνητικό και το φόβο. Όμως όταν καλλιεργήσουμε την αισιοδοξία μπορεί να εκπλαγούμε από το πόσο δημιουργικοί μπορούμε να γίνουμε.
Δίαιτα αρνητικότητας
Τα παιδιά από τη φύση τους καταλαβαίνουν πότε ένα μήνυμα αισιοδοξίας από τη μητέρα είναι αληθινό και πότε δεν είναι. Συνεπώς το πρώτο πράγμα που μπορεί να κάνει μια μητέρα είναι να είναι αληθινά αισιόδοξη και να υποστηρίζει αυτό το συναίσθημα με τις πράξεις και τη φιλοσοφία της. Σημαντικό είναι λοιπόν να αποτοξινωθούμε από την αρνητικότητα που μας περιβάλλει, με άλλα λόγια, τι θα λέγατε για μια δίαιτα αρνητικότητας; Φυσικά, αυτή η δίαιτα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό χρειάζεται μια συνεχής συνειδητή προσπάθεια ώστε να μπορέσουμε οι ίδιες να καθαρίσουμε τον εαυτό μας από διάφορα τοξικά απόβλητα, τα οποία έχουμε απορροφήσει από το περιβάλλον.
Για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε να φιλοσοφήσουμε τα πράγματα στη ζωή μας, να υιοθετήσουμε έναν τρόπο σκέψης, να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης ώστε να μην παίρνουμε τίποτα σαν δεδομένο και να μην επαναπαυόμαστε. Τα παιδιά ρουφούν την αρνητική ενέργεια που μεταφέρουμε στο σπίτι απ’ έξω. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να μεταφέρουμε στο παιδί μας μόνο τα θετικά-ευχάριστα σημεία της ημέρας μας. Χρειάζεται να ελέγξουμε συνειδητά την τάση μας να μεταφέρουμε ό,τι έχουμε ζήσει στη δουλειά, στο δρόμο ή στις επαφές μας με άλλους ανθρώπους στα παιδιά μας, γιατί είναι σαν να τα μολύνουμε. Ένας τρόπος που θα μας βοηθήσει να σκεφτόμαστε και να αλληλεπιδρούμε πιο θετικά με τα παιδιά μας είναι να κάνουμε έναν κατάλογο με όλα τα θετικά γεγονότα της ημέρας.
Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε θετικά συναισθήματα και βιώματα στη λίστα μας; Ορισμένες ερωτήσεις που μπορεί να μας βοηθήσουν είναι οι παρακάτω:



• Ποια όμορφα πράγματα είδα, άκουσα, αισθάνθηκα, μύρισα, άγγιξα σήμερα;
• Ποιους ανθρώπους συνάντησα και ποια ήταν τα καλά τους στοιχεία;
• Ποια ήταν τα πιο όμορφα σημεία της ημέρας μου;
• Τι καλό έχω εγώ ως μητέρα και ως άνθρωπος; Ποια είναι τα δυνατά μου σημεία, ποια είναι τα προσόντα μου, ποια πράγματα αγαπώ, ποια πράγματα με ευχαριστούν, τι με κάνει αισιόδοξη και με θετική ενέργεια;
• Πού τα κατάφερα πολύ καλά τελευταία;
Μπορούμε κάθε μέρα να συμπληρώνουμε αυτή τη λίστα και σταδιακά η θετική σκέψη και η αισιοδοξία θα βρίσκουν πιο εύκολα και πιο ασυναίσθητα το δρόμο τους.
Παράλληλα είναι καλό να βρούμε και ορισμένες δραστηριότητες, όπως π.χ. μια βόλτα σε μέρη που μας αρέσουν, να ακούσουμε μουσική, να δούμε τις φίλες μας, να αστειευτούμε ή να ξεκινήσουμε γυμναστική, ζωγραφική, σεμινάρια, να παίξουμε με το κατοικίδιό μας ή απλά να καθίσουμε να χαλαρώσουμε, να γαληνέψουμε για λίγη ώρα χωρίς να κάνουμε τίποτα, να αφεθούμε μέσα σε μια ήρεμη σιωπή.
Η αισιοδοξία κάνει καλό
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι, σύμφωνα με έρευνες γιατρών και ψυχολόγων, έχουν καλύτερη υγεία, αναρρώνουν γρηγορότερα από διάφορες ασθένειες, κι ακόμη κινδυνεύουν λιγότερο από ορισμένες μορφές καρκίνου που έχουν ψυχοσωματική βάση!

Μικρές ασκήσεις αισιοδοξίας
• Εάν καταλάβουμε ότι κολλάμε πολύ στο αρνητικό και είμαστε απαισιόδοξες, ίσως έχει νόημα να συζητήσουμε με τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε εάν υπάρχουν λόγοι που μας οδηγούν σε αυτή τη συμπεριφορά. Από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε τη στάση μας μπορούμε να την αλλάξουμε.
• Ψάχνουμε σε κάθε κατάσταση, ακόμη και στις αναποδιές, να βρούμε ένα θετικό στοιχείο, το οποίο θα τονίσουμε στο μυαλό μας για να αισθανθούμε καλύτερα.
• Περιμένουμε να μας συμβεί το καλύτερο αντί να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο. Ακόμη όμως κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα θέλουμε, μπορούμε να υιοθετήσουμε την παροιμία «κάθε εμπόδιο για καλό».
• Αντιδράμε σε ό,τι δεν μας αρέσει και δεν δεχόμαστε αναντίρρητα αυτά που μας συμβαίνουν. Αυτή η παθητική στάση δεν μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο, ούτε να δούμε τα θετικά στοιχεία κάθε κατάστασης.
• Κάνουμε βόλτες κάτω από τον ήλιο τα Σαββατοκύριακα, ανοίγουμε τις κουρτίνες να μπει το φως στο σπίτι μας, περπατάμε τις κοντινές αποστάσεις. Το φως του ήλιου είναι το υπ’ αριθμόν 1 φυσικό αντικαταθλιπτικό και μας χαρίζει καλή διάθεση και αισιοδοξία.
• Γυμναζόμαστε. Η τακτική άσκηση μπορεί να βελτιώσει τη διάθεσή μας. Αισθανόμαστε καλύτερα με το σώμα μας, αυξάνεται η αυτοπεποίθησή μας, γινόμαστε πιο κοινωνικές, βγαίνουμε συχνότερα από το σπίτι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες συμβάλλουν στο να είμαστε πιο αισιόδοξες…

Της Ελένης Δασκαλάκη, με τη συνεργασία της Άννα-Μαρίας Κυριακοπούλου, Κλινικής Ψυχολόγου, Ψυχοθεραπεύτριας Ομάδας, Ειδίκευση στην Τραυματοθεραπεία Παιδιών και Εφήβων

Έλληνες επιστήμονες ετοιμάζουν την κατασκευή και εκτόξευση του πρώτου ελληνικού δορυφόρου.

Δέκα εξαιρετικοί Έλληνες επιστήμονες

με εξειδίκευση σε ρομποτική, ηλεκτρονικά, software και επικοινωνία, συνέστησαν τη διεπιστημονική ομάδα που ετοιμάζει την κατασκευή και εκτόξευση του πρώτου ελληνικού δορυφόρου. Με επικεφαλής τον δρ Περικλή Παπαδόπουλο (δεύτερος από δεξιά στη φώτο) εδώ και τρεις μήνες η ομάδα των νεαρών ερευνητών εργάζεται στη NASA. Ο ίδιος τονίζει «θέλω να δώσω κίνητρο στα νέα παιδιά στην Ελλάδα να συνεχίσουν να ονειρεύονται»,

Ο δρ Παπαδόπουλος που είναι καθηγητής στο ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο Σαν Χοσέ στη Silicon Valley, όπως γράφει η «Καθημερινή», την προηγούμενη χρονιά είχε υλοποιήσει με τους φοιτητές του την πρώτη παγκοσμίως εκτόξευση δορυφόρου μέσα από διαστημικό σταθμό, κάτι που παρακολούθησε η NASA και αμέσως εκδήλωσε ενδιαφέρον για τη συνέχιση του project.

Το κόστος για να βγει ένας δορυφόρος στο Διάστημα κυμαίνεται στα 300 με 400 εκατ. δολάρια και η διαδικασία της εκτόξευσης είναι χρονοβόρα λόγω μεγάλης αναμονής, σημειώνει ο δρ Παπαδόπουλος. Ωστόσο το πρότζεκτ που προτείνει ο Ελληνας καθηγητής για την κατασκευή ενός μικροδορυφόρου κοστίζει 100.000 δολάρια, υπό την προϋπόθεση όμως αυτός να αποτελέσει το πρώτο ελληνικό διαστημικό πρόγραμμα.

Ο μικροδορυφόρος, ονόματι Λsat, από το ελληνικό γράμμα Λ που συναντάται στη λέξη Ελλάς, Ηλιος, Λίθος (δηλαδή «Γη του φωτός»), θα έχει δύο στόχους κατά την παραμονή του στο Διάστημα για περίπου 300 μέρες το 2014. Αρχικά, θα εντοπίζει σε πραγματικό χρόνο τις γεωγραφικές συντεταγμένες των ελληνικών εμπορικών πλοίων, προσφέροντάς τους σχετική πληροφόρηση για το ενδεχόμενο πειρατείας, ενώ θα προσφέρει τη δυνάτοτητα άμεσης επικοινωνίας με τον καπετάνιο. Ο δεύτερος σκοπός του δορυφόρου είναι ακαδημαϊκός και θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κολούμπια: θα ελεγχθεί η αντίδραση του υλικού grapheme, από το οποίο αποτελούνται το τρανζίστορ του μέλλοντος, στην (ηλιακή) ακτινοβολία του Διαστήματος.

«Είμαστε συνεπείς στο χρονοδιάγραμμα και η NASA είναι ικανοποιημένη από την πρόοδό μας», αναφέρει περιχαρής ο καθηγητής. Οπως επισημαίνει, «στόχος μου είναι να αναδειχθούν τα παιδιά, να εκπαιδευθούν εδώ και εν συνεχεία να μεταλαμπαδεύσουν στην Ελλάδα, όπου θα είναι πλήρως ανταγωνιστικοί, την τεχνογνωσία».